Filed under: Uncategorized
Vandaag heb ik voor het eerst weer door het dorp gefietst. Afgelopen weken heb ik hier in de wijk wat geoefend. Hier rijdt namelijk weinig verkeer en dat is wel lekker wanneer je weer moet leren fietsen. Eerst heb ik op Gerdine’s fiets gefietst, dat ging wel goed maar ik kan met mijn handen (nog) geen handremmen inknijpen. Gelukkig had mijn moeder nog een oude damesfiets (anders kom ik niet in het zadel) staan met een terugtrap-rem, zodat ik ook een beetje kan remmen. Wel zo veilig in het verkeer. Zo ging ik vandaag op die fiets naar m’n schoonouders om een bakkie. Het regende wel een beetje, maar dat mocht de pret niet drukken. Samen met Gerdine stortte ik me in dit avontuur. Een avontuur ja, zo voelde het een beetje, omdat het me niet duidelijk was hoe het precies zou eindigen, maar ik had er wel het vertrouwen in dat het goed zou komen. We zijn, zoals min of meer verwacht, veilig heen en weer gereisd, hoewel het wel goed was dat Gerdine een beetje voor me op het verkeer lette, omdat ik nog moeilijk achterom kan kijken. Alleen door het dorp fietsen is dus nog even niet aan de orde, maar er moet natuurlijk wat te wense
n overblijven. Het voelt als een overwinning. Zo’n overwinning waarvan je zegt, we hebben de oorlog nog niet gewonnen, maar we komen al aardig in de buurt van de eindoverwinning. Dit is het belangrijkste dat er te melden is van de afgelopen weken. Het herstel gaat nog steeds langzaam. Zo langzaam dat ik er af en toe een beetje onrustig van word. Maar ja, het gaat wel vooruit, daarom is het niet moeilijk om met de frustraties om te gaan die bij dit proces horen. Het gaat, soms letterlijk, met vallen en opstaan. Bewegingen coördineren, zoals je dat ooit als kind geleerd hebt, alleen denk je er nu voortdurend bij na. Nieuwe bewegingen die je kunt, de hele dag door proberen, in de hoop dat het snel beter gaat. Maar ja, ik wil graag in dagen denken, terwijl ik in weken of maanden moet denken. Relativeren is hier het toverwoord, dat was me al duidelijk, maar ik moet het wel af en toe wel tegen mezelf zeggen. Het komt allemaal goed, ik moet alleen geduldig blijven. Voorlopig geniet ik vooral van wat ik wèl kan.
Groetjes,
Co
4 reacties so far
Plaats een reactie
Co is een held! 
Hoi Co,wat top dat je weer kan fietsen en het maakt niet uit hoe lang je over doet om van A naar B te gaan en weer terug,als je maar veilig aankomt.
Reactie door daan en gerda 9 april 2012 @ 21:07Eerdaags gaan de koeien naar buiten en misschien wil je het zien geef maar een belletje en Gerdiene gaat alles ook goed met jouw.We zien mekaar wel weer
groetjes
Misschien een spiegel aan je stuur monteren? Veiligheid voor alles. Want om nou, na al die medische avonturen die je overleefd hebt, op de motorkap van een auto te belanden…
Reactie door aafke23563 10 april 2012 @ 00:41Nou, als je zover bent zien we je wel in Obdam verschijnen voor een bakkie! Succes Co en hou vol! groetjes Johan, Simone en Jessa p.s. leuke actiefoto
Reactie door Fam. Blauw 10 april 2012 @ 11:11Super Co dat je weer kunt fietsen. Ook al gaat het herstel niet helemaal zo snel als je wilt. Koester iedere vooruitgang hoe klein die ook mag lijken.
Reactie door Marco Wever 20 april 2012 @ 14:08Groetjes
Marco