Co is een held!

Na zo’n 5 weken thuis, begint ons leven te normaliseren. We hebben ondertussen een redelijk geregeld leven, waar we langzaam aan wennen. Zo hebben we 5 maal per week ’s morgens de wijkverpleging en gaan we 3 keer per week naar de fitness op ‘De Weyver’. Vervelen doe ik me niet, integendeel, door mijn handicaps duurt alles wat ik doe wat langer dan normaal, en kost het meer energie dan ik zou willen. Kortom, ik kom vaak niet aan alle dingen toe, die ik zou willen doen op een dag. Dat neemt niet weg dat ik het erg plezierig vind om thuis te zijn. Af en toe ben ik een paar uurtjes alleen thuis en dan krijg ik bijvoorbeeld de kans om m’n eigen CD’s te draaien. Ik kan zelf CD’s wisselen ja, dat is wel effe prutsen, maar dan kan ik horen wat ik wil. Dat is helemaal top. Het geeft net weer een klein beetje meer onafhankelijkheid, want dat is het belangrijkste in dit verhaal. Het plan is ook om binnenkort weer eens te fietsen op een gewone fiets. Het lijkt misschien wat hoog gegrepen, maar ik heb er alle vertrouwen in. Dat zou ook een stap zijn naar meer onafhankelijkheid en het maakt m’n actieradius wat groter.Zo zijn er meer kleine dingetjes die ik zelf kan doen, met als bijkomend voordeel dat mijn gezin ook minder voor me hoeft te doen en ik kan ook af en toe weer eens nuttig zijn. Zo loop ik regelmatig na de middag een rondje met de hond. Dat is trouwens geen straf zo met dit rustige voorjaarsweer. Gezondheids-technisch zijn op dit moment, het terugkomen van gevoel in handen en voeten en mijn balans tijdens het lopen, de grootste winstpunten. Vooral het lopen zonder schoenen (in huis) geeft aangename tintelingen in mijn (vooral linker) voetzolen. Het loopt wat moeilijker zonder mijn speciale schoenen, maar het voelen dat je voeten hebt vergoedt heel veel. Mijn handen/vingers gaan ook vooruit, al boek ik daar wat minder winst dan bij m’n voeten. Er komt langzaam meer kracht in mijn handen, maar m’n duimfuncties zijn nog niet sterk genoeg om daar veel voordeel van te hebben. Het gevoel aan de buitenkant van mijn duimen is weer een beetje terug. Prettig hoor, maar ik wacht eigenlijk met vrij veel ongeduld op gevoel in de vingertoppen. Het is me inmiddels wel duidelijk hoeveel tastzin voor een mens betekend. Als laatste wil ik zeggen dat ik bewondering heb voor Gerdine, Rosanne en Bart, die al die kleine dingetjes die ze voor me moeten doen, gewoon doen zonder ook maar 1 onvertogen woord. Dat is heel wat waard, het is gezellig om thuis te zijn.

Co