Co is een held!

Vandaag was het precies een jaar geleden dat ik voor het eerst, sinds ik ziek werd, weer een dagje naar huis mocht. Ik moest wel even graven in het geheugen hoe dat ook alweer was, want ‘time flies when you’re having fun’. Het was een prachtige zonnige dag en we hebben lekker buiten gezeten. Toen kon ik nog bar weinig zelf. Dit is weer een mooi meetpunt om te zien hoeveel ik vooruit ben gegaan. Toen was ik nog gekluisterd aan de rolstoel en moest ik mijn drinken met een rietje naar binnen werken, omdat ik niets kon met mijn handen. Ik ben inmiddels zo ver, dat ik mezelf lichamelijk en geestelijk goed voel. Mensen vragen me natuurlijk regelmatig hoe het gaat. Mijn steevaste antwoord is dan: ‘Ik voel me goed, alleen mijn handen en voeten doen het nog niet zo goed’. En zo is het zo ongeveer wel. In mijn vingers schuift het gevoel langzaam op en zo ook in mijn voeten. Daar kan ik verder voorlopig niets mee omdat het een verstoord gevoel is, maar het is wel gevoel, dus vooruitgang. Dat verstoorde gevoel is wel lastig in mijn voeten, vooral wanneer ik een stuk gelopen heb, dan voel ik schokjes en tintelingen in mijn voeten. Je kunt niet echt van pijn spreken, maar het voelt wel vervelend. Maar ja, ook dat is vooruitgang, dus probeer ik er maar van te genieten. Heb ik er tenminste ook een beetje plezier van. Het is wel lekker dat ik op de gewrichten die ik niet of nauwelijks kan bewegen wel spierspanning voel. Dat betekent simpelweg, dat die spieren in ieder geval werken, maar niet sterk genoeg zijn. Trainen, oefenen en fysiotherapie moeten dit proces versnellen. Om deze spieren te stimuleren probeer ik zoveel mogelijk dingen zelf te doen, omdat mijn gevoel me dat ingeeft. Ik was afgelopen week even in Heliomare bij de revalidatiearts en die stimuleert toch wel het volgen van mijn gevoel. ‘Je doet het op je eigen manier’, zei hij en dat vond hij wel mooi en het was volgens hem ook, voor mij de enige juiste manier. Vooral doorgaan dus en geduld hebben. Ik ben sowieso iedere dag bezig met het zoeken naar puntjes van vooruitgang en het is heerlijk om weer eens die vooruitgang te zien, al is het meestal niet meer dan een millimeter beweging. Mijn conditie zit me nog wel eens in de weg. Dan krijg je het fenomeen, ‘mijn hoofd wil meer dan mijn lijf kan’. Dan loop je jezelf wel eens voorbij, maar dat geeft niet, want als je één of twee dagen verder bent gaat het wel weer en dan kan ik mezelf ook niet verwijten dat ik mijn grenzen niet op zoek. Dat zou pas jammer zijn, want ik ben bezig om mijn grenzen te verleggen en dan moet je ze wel eens opzoeken, om te weten waar ze liggen. Verder gaan de dagen best snel om. Ik vermaak me met lezen en voetbal kijken, naast mijn regelmatige bezoekjes aan fysiotherapeut en fittness centrum. Er is regelmatig bezoek en ik doe regelmatig leuke dingen, hetzij op uitnodiging of gewoon ergens heen met vrienden Ik ben ook veranderd van wijkverpleging, want wanneer verpleegkundigen af en toe niet komen opdagen, moet er wat gebeuren. Tot zover is deze verandering een verbetering. Gewone Westfriese dames in huis, met de gemoedelijkheid die daar bij hoort. Ik vind het prima zo. En ik doe maar wat Barry Stevens altijd riep in de Soundmixshow. ‘Vooral doorgaan zo!’

Co