Co is een held!

Wat gaat de tijd toch enorm snel. Twaalf jaar geleden maakte mijn leven de draai naar het leven dat ik nu leid. Volgende maand tik ik de 60 lentes aan, iets wat vandaag precies 12 jaar geleden een utopie leek tenzij er volgens de artsen die me destijds onder behandeling hadden een wonder zou gebeuren. Dat wonder voltrok zich en zodoende kan ik weer eens een hoofdstukje toevoegen aan dit toch wel veel gelezen blog.

Mijn leeftijd en de levensbedreigingen die door de jaren heen op mijn pad kwamen laten me steeds meer beseffen dat elke dag er weer een is. Dat heeft in mijn ogen best wel een voordeel omdat ik het gevoel heb vaak optimaal van de tijd hier op aarde geniet. Dat klinkt misschien een beetje dramatisch, maar geloof me ik ga er van uit dat ik er nog vele jaren aan mag vastplakken. Ik leid geen spectaculair leven, het gaat doorgaans in een relatief laag tempo, maar wel met een snelheid die ik kan behappen. Ik ga doserend door het leven en dat is op het ogenblik helemaal niet zo verkeerd met de uitdagingen die op mijn pad komen.

Het is heerlijk om veel variatie in mijn werk te hebben. Zo heb ik dat altijd wel proberen in te plannen. Niet iedere week hetzelfde is mijn devies. Te lang de focus op hetzelfde ga ik toch niet volhouden. De laatste tijd heb ik er wel kleine opdrachten bij die zorgen voor een stukje persoonlijke groei. Op de achtergrond dingen regelen, aanpassen of verbeteren. Dat past perfect bij mij en als je daar dan resultaat van ziet geeft dat gewoon een heel goed gevoel.

Soms kijk je door omstandigheden nog wel eens terug naar die tijd dat ik op het IC lag of in Heliomare. Door de jaren heen werd ik nog wel eens bewierookt voor de manier hoe ik met mijn ziekte en later de beperkingen die dat veroorzaakte omging. Ik heb altijd gezegd dat dit voor het gros van de mensen die zo’n gevecht aan moeten gaan niet meer dan vanzelfsprekend is. Omdat we een van die kinderen uit het programma ‘Niet klein te krijgen’ kennen, zijn we dat programma gaan kijken. In dat programma zie je van dichtbij hoe kinderen met een levensbedreigende ziekte omgaan. Ik vind het fantastisch om te zien dat zij er net zo in staan als ik destijds en dat zij ook voor sommige mensen een voorbeeld zijn. Als je dan echt in de penarie zit met je gezondheid kun je toch nog iets doen, namelijk een voorbeeld zijn voor een ander. Speciaal zijn voor iemand terwijl je zelf niet het gevoel hebt dat wat je doet speciaal is, maar dat je gewoon doet wat je moet doen. Dat laten de kinderen in die documentaire prachtig zien.

Bij ouder worden hoort ook dat er steeds meer is om op terug te kijken. Dat ik een half jaar van mijn leven gast ben geweest in revalidatiecentrum Heliomare heb ik aan de ene kant uiteraard wel willen missen, maar aan de andere kant ook weer niet. Het was absoluut een bijzondere tijd waar ik veel mensen, al lang in mijn leven of juist nieuw, heb leren waarderen. Daar heb ik geweldige mensen leren kennen, zowel aan de zorg- als aan de patiëntenkant, en over een paar weken gaan we met een aantal van die patiënten, waar we contactgegevens van konden vinden, gezellig even terugkijken op die tijd. Gewoon een reünie van een bijzondere tijd in ons leven. Nu al zin in.