Co is een held!

Inmiddels ben ik een week thuis en ik moet zeggen, het bevalt prima. Van verveling is geen sprake. Ik lees veel, zit wat te prutsen met de computer en ik probeer iedere dag de benedenverdieping te stofzuigen. Dat blijkt een prima soort therapie en Gerdine is er blij mee. Zo snijdt het mes aan 2 kanten. We gaan af en toe ergens een bakkie doen en af en toe hebben we visite. De dagen vliegen voorbij en dan moet ik ook nog 3 keer in de week naar fitness. Ik geniet, maar ik moet toegeven dat het vermoeiender is dan in Heliomare vertoeven. Ook voor Gerdine, want zij moet me overal heen brengen en bij helpen. We zien wel hoe dat zich ontwikkeld. Mijn thuiskomst, vorige week, was heel leuk. Er stond een compleet welkomst comité op me te wachten, mèt een heuse finishlijn. Er hing een ‘welkom thuis’ spandoek en verschillende buren hadden de vlag uithangen. Als je daarbij alle kaarten nog opteld, was het gewoon een prachtige thuiskomst, die aansluit op alle aandacht die ik de afgelopen 9 maanden heb gekregen. Helemaal geweldig zo! Alsof dat nog niet genoeg was, kwamen gisteravond (woensdag) Prins Carnaval, met zijn hofdame en adjudant nog even op bezoek. Bos bloemen een een cadeautje mee. Het doel hiervan is, dat iedereen bij het carnaval betrokken wordt. Dus ook de zieke mensen die niet naar het carnaval kunnen. Het staat carnavalsvereniging ‘de Deurdarsers’ te prijzen dat ze dit doen. Ik vond het heel bijzonder en heb er erg van genoten. Dan gaan we nu proberen ons leven weer op te pakken en moeten Bart en Rosanne weer wennen aan m’n ‘stomme en flauwe’ grapjes. Maar dat gaan ze redden. Dat weet ik zeker.

Groetjes uit Opmeer, deze keer.

Co

Vanavond ben ik voor het laatst naar Heliomare gebracht. Maarten had de ‘eer’ om me hier heen te brengen. Ik dacht dat ik nog 3 nachten moest blijven hier, maar voor a.s. woensdag staat er niets op het programma, zodat ik waarschijnlijk  dinsdagmiddag al naar huis kan. Rosanne komt me dan halen :-). Dat zou werkelijk een meevaller zijn, want ik had verdomd weinig zin om hier naar toe te gaan. Maar ja, ik sta hier voor allerlei therapieën en consulten ingepland, dus ben ik toch maar braaf met Maarten meegegaan. Het zit er bijna op hier, lichamelijk hang ik hier nog rond, maar geestelijk heb ik hier enkele weken geleden al afscheid genomen van de hele zooi. Morgenavond ga ik afscheid nemen van mijn mederevalidanten hier en dan dinsdag van de verpleging en artsen. Woensdag vieren we thuis wel iets van een feestje, om vanaf volgende week met nieuwe energie fysiotherapie en fitness te gaan doen in m’n eigen dorp. Voorlopig heb ik thuis nog genoeg te doen, zodat ik me niet hoef te vervelen en bovendien komt het voorjaar er aan, zodat ik tegen die tijd weer lekker naar buiten kan. Dat is met de sneeuw die er ligt geen optie, omdat mijn balans nog verre van goed is. Voor de goede orde: er zit nog steeds progressie in mijn handen en voeten. Het gaat langzaam, maar wel vooruit. Een arts in het AMC zei in mei tegen me dat het herstel wel een jaar kon duren. Het begint er op te lijken dat hij gelijk krijgt. In mei 2012 zouden de functies best aardig hersteld kunnen zijn. Dan moet alleen de kracht nog terugkomen, want op dat punt heb ik toch flink ingeleverd. We zullen zien. Wordt vervolgd.

Voor de laatste keer de groeten uit Heliomare,

Co