Co is een held!

Ongeveer 2 en een half jaar terug was ik, tijdens mijn ziekenhuisleven, voor de 2e keer terug vanuit het AMC in Amsterdam in het WFG in Hoorn. Daar heb ik toen 3 en een halve week op de afdeling interne geneeskunde vertoeft. Daar werd ik bezocht door de IC arts die op de beruchte avond, 8 mei 2011 dienst had in het IC in Hoorn. Op de afdeling intern vroeg ze toen aan me, wanneer het weer een stuk beter ging, of ik dan eens wilde komen praten. Een soort van evaluatie, noemde ze het. Die afspraak ben ik vandaag nagekomen en ik moet zeggen, het was een bijzonder aangename ontmoeting met de vrouw, waarvan ik denk dat ze indertijd mijn leven heeft gered. Gerdine en Rosanne waren ook mee en we hebben gewoon een uur zitten vertellen, vragen te stellen en te beantwoorden, met z’n vieren. Voor alle partijen was het een bevredigend gesprek. Ik vond het mooi dat er stilgestaan werd bij de stress situatie waar mijn gezin toen zo onverwacht in is beland. Die zorg van de naasten van een ernstig zieke patiënt blijkt een actueel discussie onderwerp te zijn in de ziekenhuizen in het land en gesprekken als deze moeten die zorg helpen verbeteren. Je hoort nog eens wat, tijdens dit soort gesprekken en ik heb me laten vertellen dat de patiënt Co Schipper die dagen een gevalletje apart was. We kregen te horen dat ik nog steeds herinnerd werd op de IC in Hoorn. Wetenschappelijk heb ik mijn waarde bewezen, want door mijn ziektebeeld is er, eenvoudig gezegd, een ander beeld ontstaan van dit soort ziektebeelden en hebben de artsen andere mensen beter en sneller kunnen genezen/helpen. Vraag me niet om het hier uit te leggen, want het is een nogal technisch verhaal, maar ik vind het dan toch wel erg mooi dat anderen door mijn ziekte beter geholpen kunnen worden. Dan heeft al die ellende dan toch nog enige zin gehad. Het was een mooie middag. Ook kan ik vertellen dat het nog steeds vooruit gaat met het lijf. Groot winstpunt is dat ik de laatste weken rechtop de trappen op en af loop en niet meer op handen en voeten, zodat het trapje die als steuntje diende op de overloop ook weer gewoon terug naar de schuur kon. Toch weer een memorabel moment van vooruitgang. Het leven loopt lekker door, maar in sociaal opzicht kom ik bijvoorbeeld als vrijwilliger, toch moeizaam aan de bak en dat frustreert wel eens, want het zou zomaar te maken kunnen hebben met mijn handicaps, maar dat is moeilijk te zeggen, helaas. Toch ben ik vandaag heel tevreden, want na een goed gesprek, vanmiddag, ben ik nog even herinneringen aan het ophalen geweest op (mijn) kamer 7 op de IC in Hoorn en dat was een ware déjà vu.