Co is een held!

Gisteren zijn we, Gerdine, Melanie, Rosanne en Co, terug geweest naar de afdeling Intensive Care van het AMC. We hebben hier een rondleiding gehad en tegelijkertijd een gesprek gevoerd met de arts die in Mei 2011 de verantwoordelijk arts was van mij als toenmalig patiënt. We wilden graag samen kijken op deze afdeling die voor mijn gezin zo vertrouwd was en waarvan ik, behalve de binnenkant van mijn kamers, weinig gezien heb. De dames hebben me laten zien hoe ver het lopen was, waar de opvangkamers waren, waar ze op het plein eten gehaald hebben en in welke kamers ik gelegen heb, enzovoorts. Ook ik heb de nodige herkenbare dingen gezien. De kamer waar ik in de eerste periode lag en die vermaledijde quarantaine kamer, waar ik uren naar die deur heb liggen staren, in de hoop dat die open ging. Allemaal kleine en vage herinneringen die soms na een korte discussie en uitleg op z’n plaats vallen.

Toch wel bijzonder dat ook hier het geval patiënt Schipper na 4 jaar nog bekend was. De arts kon zich nog goed de extreme lichaamswaarden herinneren en de eveneens extreme mate van medicatie.  We wisten dat het op het randje was, maar het is toch wel gek om te horen dat er verschillende keren is vergaderd over mijn leven, maar ook over mijn dood. De arts vertelde dat ze zich tijdens de teamvergaderingen verscheidene malen afgevraagd hebben: “Waar zijn we mee bezig?” Uiteindelijk heeft mijn nog jonge leeftijd (Ja veertigers, 47 is dus nog jong) voorkomen dat de artsen het hebben opgegeven en niet mijn leven voortijdig hebben beëindigd. Daar ben ik iedere dag nog dankbaar voor. De arts benadrukte ook dat dit soort beslissingen logischerwijs nogal wat doen met iemand die moet beslissen over leven en dood.

Het was al met al een best leuke, eigenaardige maar informatieve ochtend. met hier en daar nog een siddermomentje, met een arts (die ik overigens niet herkende) die via ons gesprek ook weer wijzer werd over de nodige verbeterpunten voor zijn afdeling. Op weg naar de uitgang zijn we nog verpleegkundigen tegengekomen, waar enkelen zich mij nog herinnerden en van een van hen kregen we nog leuke anekdote te horen over een verzorgingsmoment. Dat gebeurde allemaal lopende voort en dat was voor mij in ieder geval de eerste keer dat ik gelopen heb in het AMC. Best bijzonder!

Nog een bijzonder uitje was een bezoekje aan het strand. Gerdine en Rosanne hadden besloten om op een mooie zondagavond de zon in de zee te gaan zien zakken. “Nou”, zei ik, “Dan wil ik ook wel mee.” Dat was goed en zo belandde ik na een jaar of 5 weer eens op het strand. Het was wel even ploeteren met mijn slappe enkeltjes door het losse zand, maar het ging makkelijker dan ik dacht. Ik was altijd graag op het strand en het was dus even een kort emotioneel momentje. Dat had ik toch weer geflikt! We hebben trouwens een hele mooie avond gehad daar.

Verder sukkelt mijn leven rustig door en ben ik ondertussen op zoek naar hier en daar een betaald klusje. Ik doe volgens mij wel genoeg pro deo, en als ondernemer wil ook ik mijn inkomen wel eens een beetje opkrikken. Ik ben tegenwoordig webmaster en ontwerper van enkele websites en hier en daar zit er wat werk in de pen, maar dat kan allemaal nog beter. Dus wanneer iemand nog een klusje weet voor enkele uren per week of per maand voor iemand met fysieke beperkingen maar met een helder verstand. Ik hou me aanbevolen.