Filed under: Uncategorized
Het is weer een nieuw jaar en het wordt weer tijd om deze weblog eens te updaten. Om te beginnen wil ik iedereen een prachtig, goed, gelukkig en vooral gezond 2014 toewensen. Gezondheid is een groot goed hebben we in dit gezin wel ondervonden. We leven hier ons leventje zo goed en zo kwaad als het kan en met mij gaat het gelukkig eigenlijk best goed. De (langzame) vooruitgang is nog steeds daar en, niet onbelangrijk, ik voel me best goed. Ik krijg heel langzaam weer controle over spieren in handen en benen waarvan ik me al een tijdje niet bewust was dat ik ze had. Spierpijn in spieren, waar ik het voor mijn gevoel al 1000 jaar geen spierpijn heb gehad en gevoel in spieren en huid dat steeds meer opschuift. Heerlijk vind ik dat en het geeft me toch weer een boost om toch vooral door te gaan met revalideren. Met mijn rechterhand kan ik steeds meer. Dit blijft wel beperkt omdat ik mijn vingers nog steeds niet op de normale manier kan bewegen, maar er komt wel iets meer kracht in die vingers. Zo kan ik met duim en wijsvinger wel een tube tandpasta vasthouden, maar ik kan er met mijn vingers (en duim) nog geen pasta uitknijpen. Tijdens een weekje vakantie hebben we veel spelletjes gedaan, zoals Keezen en Kolonisten van Catan. Dat is echte therapie hoor voor mijn slappe vingertjes. Dobbelstenen pakken, en wat dacht je van die kleine pionnetjes? Het mooie is dat je onbewust ontzettend veel oefent met de beweeglijkheid van je vingers, maar dat de frustraties die hiermee gepaard gaan worden teniet gedaan door het plezier van het spel. Alleen maar voordelen dus. Inmiddels ben ik officieel ESBL (ziekenhuisbacterie) vrij verklaart en ik heb nu alleen aan mijn rechterhiel nog een wond. Mijn linkervoet is sinds kort helemaal dicht. Dat werd wel eens tijd na ruim 2 jaar. Mijn enkels boeken ook vooruitgang, zij het in mindere mate. Revalidatie technisch zie ik vooralsnog af van aangepast schoeisel, gewoon omdat dat altijd nog kan als ik uitgerevalideert ben. Het lopen moet dan voorlopig maar wat meer energie kosten. Het is nu eenmaal zo. Met lopen ben ik toch wel behoorlijk vooruit gegaan de laatste weken en, zeker als ik op een harde en vlakke ondergrond loop, kan ik al aardige afstanden in een redelijk tempo lopen. Dan moet je denken aan zo’n 3,5 tot 4 km per uur en 2 tot 3 kilometer in afstand. Aankomend voorjaar ga ik met Gerdine maar weer eens grotere stukken wandelen. Dat kan alleen maar goed zijn voor ons. Voorlopig blijft een normaal leven leiden toch dagelijks topsport voor mij. Daar hoort ook het verleggen van grenzen bij en dat gaat gebeuren ook, want ik heb nog steeds in mijn hoofd dat dit lijf voor 99% kan herstellen. Dat gaat nog enkele jaren duren, maar dan moet ik deze tijd maar als topsporter doorgaan.
2 reacties so far
Plaats een reactie
Co is een held! 
Jeemig Co, wat geweldig dat je nog steeds stapjes vooruit maakt, en dat je voelt dat er nog wat in het vat zit voor je. Gelukkig was je al een doorzetter, want dat heb je wel nodig om topsport te bedrijven. Ik wens je daarom veel positieve kracht om dit gevecht aan te gaan. Ook voor de rest van de familie natuurlijk.
Reactie door Ron Bleeker 9 januari 2014 @ 22:59Groeten Ron Bleeker
Hey Co,
Reactie door Marco Huisman 30 januari 2014 @ 10:54Bij toeval stuitte ik weer eens op jouw weblog. Voor ons als buitenstaanders was het eigenlijk een strijd die je allang gewonnen had. Dat maakt in deze snelle wereld al snel dat je weer uit beeld verdwijnt in de veronderstelling dat het goed met je gaat. Als ik dan nu je log weer lees, realiseer ik me pas dat het nog steeds ieder dag een gevecht voor je is waarin je nog steeds kleine stapjes aan het zetten bent. Wat een strijd! Bewonderenswaardig!
Succes met het verdere herstel dit jaar en ben benieuwd naar je log van volgend jaar, al zou het leuk zijn je tussendoor nog eens te spreken. Wie weet, als Gerard zijn verjaardag weer eens viert 😉
Groet,
Marco Huisman